Bekende Rotterdammer en ‘supervrijwilliger’ Sander de Kramer bestookt in het kader van het project ‘De 100 van Sander’ werkgevers in de regio Rijnmond om langdurig werklozen een baan te geven. ‘Als zij een kans krijgen, zie ik mooie dingen gebeuren, voor beide partijen.’ Maar lukt dat wel, met corona?
Banen-ambassadeur: altijd al willen worden?
‘Ik heb meteen ja gezegd toen ik vorig jaar werd benaderd door de gemeente en het WerkgeversServicepunt Rijnmond. Dit past mij als een jas, want ik probeer mensen al 20 jaar een duwtje in de rug te geven. Van daklozen en gehandicapten tot kind-slaven in de diamantmijnen in Sierra Leone. In Rotterdam wilden ze een sociaal gezicht bij hun campagne om 100 werkgevers zover te krijgen om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan te nemen. In eerste instantie hebben we ons gericht op grote bedrijven, zoals Feyenoord en Albert Heijn, vanwege de voorbeeldfunctie. Maar kleinere bedrijven doen ook mee. Zo leidt een ijssalon enkele jongeren die moeilijk aan de bak komen op tot ijsmaker.’
Wie is Sander de Kramer?Na een afgebroken studie Nederlands en rechten begon Sander de Kramer (47) als hoofdredacteur bij de Rotterdamse Daklozenkrant. Die formule verspreidde hij naar andere steden. In 2007 maakte hij als journalist een reportage over het door oorlog geteisterde Sierra Leone en stuitte hij op weeskinderen die in de diamantmijnen werkten. Hij haalde ze uit de mijnen en bouwde schooltjes (nu dertig) voor hen. Daartoe richtte hij de Sunday (zijn ‘voornaam’ in Afrika) Foundation op met mede-Rotterdammer Hugo Borst. Als journalist en programmamaker werkt hij voor RTV Rijnmond, De Telegraaf en KRO-NCRV. Voor zijn maatschappelijk werk kreeg hij onder meer de Majoor Bosshardt Prijs en de internationale Four Freedoms Award.
Hoe krijgt u dat dan voor elkaar?
‘Ik ben de aanjager en ga naar bedrijven die zich hebben aangemeld om een intentieverklaring te tekenen. Of ik bel zelf werkgevers uit mijn netwerk. Ik maak video’s met de werkgevers en de werknemers om ze te laten zien wat zo’n baan met ze doet. Je ziet mensen opbloeien als ze de kans maar krijgen. Ze worden vaak afgewezen omdat werkgevers het schaap met 5 poten willen. Nou, deze mensen hebben er soms maar 3, maar ze zijn dubbel gemotiveerd als ze eenmaal aan de slag gaan. Werkgevers moeten er wel energie in stoppen en deze medewerkers extra aandacht geven, maar ze krijgen er veel voor terug.’
Lukt dat een beetje?
‘Zeker. Bij Heilige Boontjes bijvoorbeeld. Dat is een koffietent in een voormalig politiebureau waar ex-gedetineerden een baan krijgen. Tegenwoordig richten ze zich op mensen van diverse pluimage. Zoals Marwa, een meisje dat in eerste instantie een timide, verlegen indruk maakt. Op basis daarvan zullen werkgevers haar niet snel aannemen. Maar haar baas zegt dat ze het heel goed doet: ze is stipt, altijd op tijd, netjes, vriendelijk. Daar komt je pas achter als je haar de kans geeft.’
‘Of neem Jasmine. Die was na een hersentumor niet meer aan de bak gekomen, en daardoor in een depressie beland. Zo kom je in een neerwaartse spiraal terecht. Tot ze aan de slag kon bij het Erasmus Medisch Centrum. Ze kijkt nu naar wat ze nog wél kan in plaats van wat niet. Je ziet haar echt opbloeien en groeien.’
Hoe Sander de Kramer ‘Chief Ouwe Dibbes’ werd in Sierra Leone
Zien werkgevers die voordelen niet uit zichzelf?
‘Het helpt dat ze erop worden gewezen en dat het wordt uitgedragen. Als ze de intentieverklaring hebben getekend, krijgen ze van mij een bord van ‘De 100 van Sander’. Die hangen ze dan trots als een trofee op. Bedrijven zullen het ook best gebruiken als een vorm van marketing. Dat vind ik prima.’
‘Sommige bedrijven creëren zelfs nieuwe banen. Een bedrijf dat betrokken is bij de campagne raakte zelf geïnspireerd. Zij hebben een soort ‘huismoeder’ aangenomen voor allerhande huishoudelijke taken. Dat is een vrouw die thuis op de bank zat. Zij is blij met die baan, en het werk loopt daar nu veel gestroomlijnder.’
Gooide corona nog roet in het eten?
‘Ja, we hebben het project zelfs een tijdje on hold gezet. Ik kon tijdens de lockdown ook niet langs bij bedrijven. We zitten nu op meer dan 40 bedrijven en 370 banen. De coronacrisis heeft ook een positief effect. Er is nu meer solidariteit, mensen denken meer aan elkaar. Corona is wat dat betreft óók een wake up call.’
Kan en wil iedere deelnemer wel werken?
‘Dat is een voorwaarde. Als mensen niet willen werken, vind ik dat kortzichtig. Werken is een vorm van existentialisme. Je staat niet meer aan de zijlijn, maar bent een radertje in de machinerie die we maatschappij noemen. En als je vindt dat het te weinig verdient: je kunt doorgroeien. Zo ging het ook met de daklozen: van straatkranten verkopen naar de veegdienst van de gemeente en daarna naar een schoonmaakbedrijf.’
Wat is de link tussen daklozen, kind-slaven en werklozen?
‘In ieder zie ik een mens die een kans verdient. Als ze willen en kunnen, ben ik bereid daar veel energie in te steken. Ik ben gelukkig gezegend met veel energie en positivisme. En ik kan geen nee horen. Elk succesje is levensveranderend. Je kunt zeggen dat het een druppel op de gloeiende plaat is, maar voor die persoon is het zeker geen druppel.’
Geïnteresseerde werkgevers in de regio Rijnmond kunnen zich melden op www.de100vansander.nl.
