Plotseling deden zijn benen het even niet meer. Noodgedwongen moest alpineskiër Bram van Es een punt zetten achter zijn sportieve loopbaan. Maar hij kwam terug... als horeca-ondernemer. ‘Ik hoef niet de meeste zaken te hebben, wél de meest bijzondere.’
‘Door eerdere valpartijen had ik al langer last van mijn rug. Maar tijdens een reuzenslalom-wedstrijd in Italië in 1993 ging het echt goed mis. Het schoot zo in mijn rug dat ik geen kant meer op kon. Daar lag ik dan. M’n benen deden het niet meer.’
‘Ze hebben me eerst nog geprobeerd op te lappen zonder me te opereren. Moest ik drie maanden stil liggen in bed. Ik mocht niet eens naar de wc. Van m’n conditie was al snel niets meer over. Het was een hel. Maar het ergste was dat het niet hielp: de hernia bleef. Uiteindelijk moest ik alsnog onder het mes.’
'De therapie was een hel. En het ergste was dat het niet hielp’
‘Na de operatie heb ik alles uit de kast gehaald om weer op mijn oude niveau terug te komen. Maar het niveau van voor de operatie heb ik nooit meer gehaald. M’n rug bleef opspelen. Ik wist me nog terug te vechten tot een positie in de wereldwijde top-150. Maar wat ik ook probeerde: verder kwam ik niet.’