Ondernemers die klagen over alle verantwoordelijkheden die ze op hun bordje geschoven krijgen van de overheid? Zoals bijvoorbeeld twee jaar lang doorbetalen bij ziekte en het re-integreren van zieke werknemers? Ach, het zijn net boeren die altijd wat te zeuren hebben over het weer. Toch? Niet waar, constateerde hoogleraar arbeidsrecht Saskia Peters onlangs in haar oratie. De opeenstapeling van verplichtingen, die steeds meer vanuit de sociale zekerheid naar werkgevers zijn verschoven, is volgens haar zo zwaar geworden dat het werkgevers belemmert om goed te ondernemen. Werkgevers neigen steeds minder naar het in dienst nemen van personeel, omdat de bijbehorende lasten te zwaar zijn. Dat is niet alleen een probleem voor werkgevers, maar ook werknemers.
Ondertussen lijkt ook de overheid zich ervan bewust dat deze lasten voor sommige bedrijven niet te dragen zijn. Daarom zijn er overal in het arbeidsrecht uitzonderingen te vinden voor kleine bedrijven. Maar welke bedrijven dan uitgezonderd worden, is voor ondernemers niet bij te houden. Telkens gelden andere criteria, bijvoorbeeld gebaseerd op het aantal werknemers, waardoor er een ongelijk speelveld ontstaat voor ondernemers. Vaak volgt de bijstelling na signalen dat de impact van regels te groot is voor het mkb. Beter zou echter zijn als de schaal van het mkb-bedrijf standaard als hét uitgangspunt wordt genomen bij wet- en regelgeving, in plaats van achteraf corrigeren.
Het CDA maar ook andere politieke partijen lijken hier gelukkig steeds meer notie van te nemen. Het voorstel van de CDA’ers Buma en Heerma om loondoorbetaling bij ziekte te verkorten naar acht weken – en daarmee de disproportionele lasten voor werkgevers te verlagen – maakt duidelijk dat zij inzien dat een teveel aan verplichtingen een rem vormt op het aannemen van nieuw personeel en het doorgroeien van een onderneming. Bij de uitwerking moet dit natuurlijk niet leiden tot meer verzuim of stijging van de collectieve lasten. Ook daar is niemand mee geholpen.
