De EU heeft vorige week een ambitieus voorstel gepresenteerd om de chipproductie in Europa te stimuleren. Dit moet ervoor zorgen dat Europa meer zelfvoorzienend is op het gebied van chips, zodat de Unie minder afhankelijk is van het buitenland. De Chips Act moet Europa daarnaast ook in staat stellen om beter te anticiperen op (dreigende) tekorten aan halfgeleiders.
De vraag naar halfgeleiders – een essentieel onderdeel voor de productie van chips - stijgt al jaren door toenemende digitalisering. Door technologische ontwikkelingen zoals Artificial Intelligence en IoT (Internet of Things) zal deze vraag ook de komende jaren blijven stijgen. De coronapandemie versterkte de vraag alleen maar verder en legde bovendien ook kwetsbaarheden in de internationale waardeketen bloot.
Daarnaast wijst de Commissie ook op toenemende exportbeperkingen en de sterke concentratie van fabrikanten van halfgeleiders in Azië. De Chips Act moet Europa weerbaar maken tegen toekomstige chiptekorten door te investeren in enerzijds het versterken van bestaande posities en focus op groeisegmenten en anderzijds in het verhogen van de productiecapaciteit. Doel is het Europese marktaandeel in de chipproductie te verdubbelen van 10% naar 20% in 2030.
Om dit doel te bereiken verwacht de commissie dat private investeringen aanzienlijke publieke steun nodig zullen hebben. De Chips Act moet leiden tot €43 miljard aan investeringen uit zowel publieke als private middelen in de aankomende acht jaar. Om de concurrentie niet onnodig te verstoren en te beoordelen in hoeverre staatssteun gerechtvaardigd is, wil de commissie kijken naar de mate waarin sprake is van first-of-a-kind faciliteiten, proportionaliteit en in hoeverre investeringen ten goede moet komen van de gehele EU.
Naast het investeringsplan moet een monitoring mechanism beter inzicht geven in de wereldwijde productieketen van halfgeleiders en voorziet de crisis response toolbox in noodmaatregelen in het geval van een chipcrisis. Tot deze gereedschapskist kunnen maatregelen als het verplicht verzamelen van informatie, het prioriteren van leveringen en gemeenschappelijke inkoopregelingen behoren. De Commissie noemt daarbij ook de mogelijkheid van exportbeperkingen.
