'In deze verkiezingstijd gaat het in Den Haag vooral over verdelen. Elke ondernemer echter weet dat je het eerst moet verdienen voordat je het kunt uitgeven. Maar over dat verdienen, dáár hoor ik nu juist heel weinig over', schrijft Jacco Vonhof in zijn blog.
Bestaanszekerheid voor iedereen
Ik snap heel goed dat alle politieke partijen iets aan armoedebestrijding willen doen, dat dat een hot topic is. Natuurlijk moet in een welvarend land als het onze iedereen bestaanszekerheid hebben. Maar als het hierover gaat, gaat het meteen over ‘eerlijk verdelen’. Ik wil het graag hebben over eerlijk verdienen.
Wat mág iemand die hard werkt, meer uren gaat werken of als ondernemer risico neemt, daar ook iets (meer) aan overhouden? Ik vind uiteraard van wel, maar in al het verkiezingsgeweld zie ik weinig aandacht voor die middenklasse, die goed is voor een groot deel van wat wij als land verdienen. Sterker nog, de neiging is hier vaak om mensen die het ook maar iets beter of moeite doen, meteen aan te pakken met hogere lasten, minder toeslagen. Zo slaan we op den duur elk initiatief en alle ambitie eruit.
Haagse reflex
Ik zie dat ook bij ondernemers. Het is bijna een automatische Haagse reflex om voor extra uitgaven bij ondernemers te zoeken, vanuit de misvatting dat die per definitie veel geld verdienen; terwijl ik zeker weet dat onder werkende armen in Nederland óók ondernemers zitten. Maar die vragen zich onderhand ook af waar ze hun nek nog voor uitsteken. Toenemende lastendruk, toenemende regeldruk, er wordt ontzettend veel van gevraagd.
Bij het mkb valt op dit moment niets te ‘halen’. De lasten zijn de afgelopen kabinetsperiodes al enorm gestegen, net als de kosten voor energie, lonen en ga zo maar door. De winstgevendheid staat zwaar onder druk, we zitten in een recessie en ondertussen moeten ondernemers óók (kunnen) investeren. Zodat zij het, samen met hun medewerkers, ook in de toekomst kunnen blijven verdienen.
Cadeautjes uitdelen
Het is voor politieke partijen natuurlijk heel populair om in verkiezingstijd ‘cadeautjes’ uit te delen. Het idee echter om de lasten ondernemers van ondernemers te verhogen om die van anderen te verlichten, is niet oneindig houdbaar. Neem de voorstellen voor wederom een verhoging van het wettelijk minimumloon, naar 16 euro per uur. Dat klinkt mooi, maar vertel er dan ook bij hoe en wie dat gaat betalen: wat het de ondernemer kost, wat de werknemer eraan overhoudt én hoe je de extra overheidsuitgaven, vanwege de koppeling met de uitkeringen, wil gaan dekken.
Als je echt wat voor de mensen met de laagste inkomens wil doen, verklein dan het verschil tussen wat zij bruto en netto verdienen. Het gaat immers over bestéédbaar inkomen. En daar juist zit een groot deel van het probleem.
Gericht beleid werkt beter
Voor wie niet kan werken, moet altijd een goed vangnet zijn. En armoede móeten we tegengaan. Dat vraagt om structureel en vooral gericht beleid, waarbij ook de oorzaken en mogelijk gerelateerde problematiek worden meegenomen. Dat werkt beter dan generieke maatregelen die veel geld kosten en de mensen die het betreft vaak niet voldoende helpen.
Deze blog is ook verschenen op De Ondernemer
