Martijn Gribnau (Volksbank): 'Dutch, direct, dyslectic and disturbing'

Wat heeft u aan uw jeugd overgehouden?

'Ik omschrijf mezelf wel als een groot kind met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel en enig organisatietalent. Dat talent heb ik van mijn moeder. In de periode zonder vader voelde ik mij de man in huis. Daar is wel iets van zorgzaamheid uit voortgekomen. Daarnaast ben ik allergisch voor mensen die duiken, weglopen, scheiden zonder te zorgen voor hun kinderen. Dat grijpt natuurlijk terug op mijn eigen jeugd, maar dat moet je verder niet over-analyseren. Mensen zijn 50 procent DNA en 50 procent omgeving.'

Hij wilde eigenlijk chirurg worden, maar daar was een van zijn ogen te slecht voor. Dan maar bedrijfskunde: niet mensen, maar bedrijven beter maken. En bedrijven bestaan toch ook uit mensen? Gribnau begon als trainee bij Nationale Nederlanden en ING omdat hij zo naar het buitenland kon, en omdat hij in de financiële dienstverlening wilde werken. 'Iets van nuttigheid, een maatschappelijke rol. Daar heb ik meer mee dan met potten verf verkopen.'

Hij kon voor ING met zijn vrouw naar Amerika, het land waar hij als kind al van droomde. 'Ik wilde ooit in zo'n Amerikaanse wolkenkrabber werken. Wij gingen op vakantie naar De Panne in België, meer zat er niet in voor een alleenstaande moeder met kinderen.'

Wat trok u zo aan in Amerika?

'De ruimte, zowel geestelijk als fysiek. En het ondernemerschap en de snelheid. Als je aan de rand van de Grand Canyon staat, besef je hoe nietig en tijdelijk je bent, een seconde op de eeuwigheid. Dan kun je die seconde maar beter goed gebruiken. Maar ik verheerlijk de VS niet. Wat er sinds Trump is gebeurd, de polarisatie, dat is schokkend.’

'Je bent een seconde op de eeuwigheid, dus gebruík die seconde'

Hij keerde terug naar Nederland en bleef voor ING werken, met functies die hem naar Japan en Hongarije brachten. In 2012 lastte hij een sabbatical in. 'De mensen van wie ik veel had geleerd waren weg, en ik vond dat het in die periode te veel over aandeelhouderswaarde ging. Je moet dan uitkijken dat je geen zuurpruim wordt die mensen tegenhoudt in plaats van stimuleert. Zeker als je zoals ik gelooft in de kracht van teams. Met een goed team kun je alles.'

Tijdens zijn sabbatical deed hij onder meer een project voor het Rode Kruis. Daarnaast sportte hij veel – onder meer marathons – en had hij gesprekken over zichzelf en de toekomst. Zo wilde hij weten waarom hij altijd zo competitief was.

En, wat kwam er uit dat zelfonderzoek?

'Het blijkt dat ik dat competitieve van mijn biologische vader heb. Ik had dat vijftien jaar weggedrukt. Nu ik het in mijn hart heb gesloten, weet ik dat ik niet meer continu hoef te bewijzen dat ik de beste ben, of niet langer net zo goed wil zijn als die ander. Dat blokkeert je in de stappen die je kunt maken.'

Na het sabbatical vertrok hij voor de tweede keer naar Amerika, waar hij als 'veranderingsmanager' ging werken voor Amerikaanse bedrijven. Hij wilde alleen voor een baan als die bij de Volksbank terugkeren naar Nederland. Een bank die voortkomt uit nutsspaarbanken en de banken en verzekeraars van vakbonden, en die zich onder meer richt op bedrijven met zo’n 10 werknemers. 'Ik zie deze baan ook als iets terugdoen voor de Nederlandse maatschappij, want die heeft mijn studiebeurs betaald.'

Waarom eigenlijk niet zelf ondernemen?

'Ik ben een laffe loonslaaf. Het zal de angst zijn om voor anderen, mijn personeel, te moeten zorgen. En ik houd van de complexiteit van een grotere organisatie. Zoals bij de Volksbank: een bedrijf in staatshanden, omgaan met de raad van commissarissen. Mijn broer is wél ondernemer en heeft een communicatiebureau, daar heb ik diep respect voor.'

Als ceo – wat hij een verschrikkelijke term vindt – wil hij impact hebben op zijn medewerkers. 'Ik noem het chief enabling officer, iemand die mogelijkheden schept voor anderen. Het gaat niet om de titel maar om wat je doet. Een titel krijg je, leiderschap verdien je', zegt hij in het Engels, een citaat uit een van de vele managementboeken die hij leest. Medewerkers mogen ook best 'kop dicht' tegen hem zeggen als hij tijdens vergaderingen weer eens doorratelt.

In het weekend mag hij graag een werkmap doornemen, bij voorkeur in een koffietent. 'Ik vind werk gewoon écht leuk.' Ontspannen doet hij met intensief sporten en 'foute' films, waaronder kerstfilms van Hallmark. 'Aan het einde dreigt het toch nog mis te gaan, en dan komt het weer goed. Die films brengen me terug naar mijn kindertijd. En daar zit ik dan gezellig bij te huilen. Daar schaam ik me niet voor.'

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Wie is Martijn Gribnau?Volksbank-ceo Martijn Gribnau werd in 1964 geboren in de Duitse hoofdstad Berlijn waar zijn ouders toen woonden in verband met het werk van zijn vader. Studeren deed Gribnau in Groningen (management en organisaties) waarna hij in 1990 aan de slag ging bij Nationale Nederlanden. Hij vervulde diverse functies bij Nationale Nederlanden en daarna bij Postbank en ING. Voor ING belandde hij in 1993 in onder meer de Verenigde Staten, Japan en Hongarije. Na een sabbatical in 2012 verhuisde hij naar de Verenigde Staten waar hij als eerst als chief change officer aan de slag ging bij IPsoft (2013) en daarna als chief transformation officer bij Genworth Financial (2015). In 2020 maakte Gribnau de overstap naar de Volksbank waar hij ceo is.