Haar zoon Chris heeft een tatoeage van het inmiddels gesloopte schip ‘Rosemarie’ op zijn rug. Een aandenken aan hun gezamelijke liefde voor de visserij, een sector die het beslist niet makkelijk heeft. Maar visservrouw Roos van Duijn weet ook: je weet nooit wat het leven nu weer voor je in petto heeft.
Jarenlang zag ze op vrijdagmiddag haar twee schepen binnenvaren. Afgelopen zomer zijn de KW36 ‘Margriet’ en de KW34 ‘Rosemarie’ tot schroot vermalen en blijven de aanlegsteigers voor het kantoor aan de IJmuidense Dokweg leeg. Van Duijn wil er liever niet al te lang over doorpraten. ‘Mijn kinderen zeggen: ma, wat sta je daar weer treurig bij het raam! Die zijn flexibel, al een stap verder, maar voor mij is het toch anders. Mijn opa was een visserman, mijn vader was een visserman en ik wilde óók altijd visserman, nou ja, visservrouw dan, worden.’
Wie is Rosemarie van Duijn?Rosemarie van Duijn werd op 1 maart 1968 geboren in Katwijk aan Zee. Na haar managementopleiding gaf ze van 1986 tot 2000 leiding aan haar parfumeriezaak ‘De Parel’ in Katwijk. In datzelfde jaar nam ze, samen met haar vader, zeevishandel Mercuur uit IJmuiden over. In 2018 werd haar onderneming uitgebreid met zeven Vlaamse bedrijven na de overname van alle aandelen van Fox Holding. Van Duijn heeft vier kinderen uit een eerder huwelijk en is in 2018 getrouwd met Diek Parlevliet.
Groeten uit IJmuiden
Ze blééf er maar over doorgaan: waarom mocht ze niet met haar vader mee, de zee op? Iedere zondagnacht, om één minuut over twaalf – dan mocht er in het streng christelijke Katwijk weer gewerkt worden –zwaaide ze de mannen uit die naar de haven van IJmuiden vertrokken en als ze een week later terugkwamen stond ze hen weer op te wachten. Op haar tiende ging ze voor het eerst ‘stiekem’ mee. Haar ouders hadden het al lang besproken, maar eenmaal in de haven, moest ze van haar vader toch even een kaartje sturen naar huis. ‘Sorry mama,’ schreef ze, ‘ik ben nu met papa mee’. Een week lang voeren ze over de Noordzee om met een schip vol tong, schar, tarbot en griet weer terug te keren. En daarna mocht ze iedere vakantie mee en leek het een paar jaar later ook logisch dat ze zich meldde voor de visserijschool. ‘We hebben hier geen meisjes-wc,’ zei de directeur. ‘Dat vond ik helemaal geen probleem, maar nee, het kon niet, dit was een jongensschool, ik moest toch echt iets anders kiezen. Ik deed een jaar een managementopleiding, maar voelde me daar totaal niet thuis. De vader van mijn vriendje, destijds, bouwde in Katwijk de Noordzee-passage en het leek me wel leuk daar een winkeltje te openen. Het werkstuk dat ik voor de opleiding moest schrijven – hoe start ik een eigen bedrijf? – kon mooi als businessplan dienen.’
Van Parel naar Mercuur
Op haar achttiende opende Van Duijn samen met haar vader parfumerie ‘De Parel’. Zoiets bestond nog niet in Katwijk. En een vishandel – haar eerste keus – was ongewenst in het nieuwe winkelcentrum. De jaren vlogen voorbij. De zaak was succesvol, ze trouwde en kreeg vier kinderen. Maar op een dag, toen ze voor de keuze stond vijf winkels van de concurrent over te nemen of toch weer eens aan iets nieuws te beginnen, koos ze voor het laatste. ‘Ik overwoog een sabbatical te nemen, maar een collega met een visverwerkend bedrijf bood me een mooie baan aan. Tijdens het sollicitatiegesprek werd ik gebeld door mijn vader: ‘Heb je al ja gezegd?’ ‘Eh nee pa, we zitten hier nog te praten…’ De directeur kon daar later ook wel om lachen. Mijn vader had iets gevonden wat we sámen konden doen: zeevishandel Mercuur uit IJmuiden overnemen. Hij wilde de visserij en de handel bij elkaar brengen. Ik had tijdens de jaren bij ‘De Parel’ de administratie voor mijn vader gedaan en bij de afslag geholpen met het lossen: voor mij voelde het allemaal heel vanzelfsprekend. Hier was ik op mijn plek.’
