Stephan Stokkermans (Huis ter Duin): ‘Het is hier showtime'

Stephan Stokkermans, directeur van Grand Hotel Huis ter Duin, komt uit een heel andere wereld dan de luxe waar hij nu dagelijks in verkeert. Met een beetje geluk én enig knokwerk schopte hij het van hulpje in een Brabantse afwaskeuken tot baas van een van de meest prestigieuze hotels van Nederland. ‘Ik heb nooit ergens spijt van.’

Ondernemer Stephan Stokkermans ziet er graag mooi en goed gekleed uit. Een markante bril, strak gesneden kleding. Hij is de enige man voor wie haute-couturedesigner Ronald Kolk op verzoek overhemden maakt. Maar, benadrukt Stokkermans, écht extreem wordt het bij hem nooit. Zijn kleren zijn niet bedoeld om te choqueren of om een punt te maken. Maar wat hij dan wel wil ‘bereiken’ met zijn kledingkeuze? ‘Ik wil niet standaard zijn, geen grijze muis. Hoteleigenaren zijn ook wel bonte vogels. En er hangen hier veel spiegels.’

Hier, dat is wat hij zelf ‘een van de mooiste stadions van Nederland’ noemt: Grand Hotel Huis ter Duin in badplaats Noordwijk. ‘Het is hier constant showtime. Het is theater, waar ik zelf onderdeel van ben. Mensen laten lachen, entertainen, plezier laten maken. Dat is mijn doel.’

Wie is Stephan StokkermansStephan Stokkermans (Tilburg, 1967) is sinds 2016 directeur van Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk. Hij begon in 1993 als sales manager bij het hotel. Daarvoor werkte Stokkermans bij Bookit, de voorloper van Weekendjeweg. Hij rondde in 1990 de Hotelschool in Maastricht af. Hij is getrouwd met Marianne Stokkermans, heeft drie volwassen dochters en twee kleinzoons.Het luxe hotel – waar het Nederlands mannenvoetbalelftal jarenlang bivakkeerde tijdens hun trainingskamp – is een heel andere plek dan waar Stokkermans is opgegroeid. Of zoals hij zelf zegt: ‘Van een Brabantse flat tien hoog naar een vijfsterrenomgeving.’ Toch is die omgeving voor hem wel relatief, zegt hij. ‘Je moet niet denken dat je die wereld écht bent. Bovendien: ik ben niets tekortgekomen vroeger. Binnen het budget dat mijn ouders hadden, kreeg ik de mooiste spulletjes.’

Jarenzestigkind

Stokkermans groeit op in een middenklassegezin in Brabant. Vader is metaalarbeider, moeder administratief medewerker bij een provinciale instelling. Hij voetbalt en tennist op hoog niveau, in de ‘vette’ jaren na de Tweede Wereldoorlog. ‘Ik was een typisch jarenzestigkind’, blikt de ondernemer terug. ‘De eerste die ging studeren in de familie. En dat had ik aan mijn moeder te danken, hoewel mijn ouders me allebei altijd hebben gesteund. Zij was het die me steeds achter de vodden aanzat om mijn best te doen op school.’

Welke boodschap kreeg u van haar mee?

‘Je bent in het leven om te groeien. Voor mijn ouders betekende dat dat ik meer kansen moest krijgen dan zij hadden gehad. En zéker meer dan mijn moeder. Zij wilde studeren, maar mocht dat niet. En mijn moeder was ook heel duidelijk: ze wilde niet proberen om meer kinderen te krijgen, omdat ze óók graag wilde werken. Dat botste met mijn vader, die twaalf jaar ouder was. Een traditionele man, die liever zag dat ze alleen voor mij zorgde. Dat heeft haar verdriet gedaan: haar potentieel kwam er niet uit. En jezelf wegcijferen voor je kind klinkt misschien mooi, maar als dat ten koste gaat van jezelf, is dat wel een hoge prijs die je betaalt.’

‘live life to the fullest, dan heb je nooit spijt’

Het leven van zijn ouders, zegt Stokkermans, draaide veelal om hem. ‘Uiteindelijk zijn ze uit elkaar gegaan toen ik al een jaar of 25 was. Onder het motto: hij is goed geland, de koek is op, hoewel hun contact goed bleef. Mijn moeder is overigens altijd blijven werken, maar de drive om écht carrière te maken was er toen wel een beetje uit. Ze had beter nu kunnen leven. Zij is uiteindelijk wel mijn drijfveer om er maximaal voor te gaan: live life to the fullest en ga ervoor, dan kun je nooit spijt hebben.’

Middelpunt

Met in het achterhoofd dat hun zoon het verder moest schoppen dan zijzelf, zagen zijn ouders het liefst dat hij rechten of economie ging studeren. Maar het werd de hotelschool in Maastricht. Stokkermans: ‘In onze Brabantse familie werd alles goed gevierd. Daar genoot ik van. Ik hield wel van een feestje, in het middelpunt van de belangstelling staan. Dat kwam voor mij allemaal samen in de horeca, waar ik net als de meeste mensen in de afwaskeuken ben begonnen.’ Zijn ouders overtuigen kostte hem enige moeite. ‘Zij waren bang dat ik niet goed terecht zou komen. Dat is overigens een probleem dat de horeca nog steeds heeft hoor, een servicemedewerker is zoveel meer dan een bord van A naar B brengen, maar dat is voor de buitenwereld niet altijd even duidelijk.’

Overigens doet hij het daar wel net even anders dan de meeste studenten. Die gaan massaal op stage naar mooie, luxe hotels in bijvoorbeeld Spanje of Italië. Of naar Disney World in Florida, waar ze dan ‘ontbijt supervisor’ waren. Hij niet: tijdens zijn eerste stage bij Center Parcs vraagt zijn stagebegeleider of Stokkermans zin had in een avontuur. ‘Hij had een startup in Lelystad opgezet, ook al heette dat toen niet zo, wat later het huidige Weekendjeweg zou worden. Ik vond het allemaal schitterend. Met een vuistdik boek belde ik hotels over de hele wereld om kamers in te kopen voor bedrijven. Grote multinationals hadden destijds reisbureaus, maar het mkb niet. Dat regelden wij.’

Sprookjesachtig

En zo komt hij ook in aanraking met Huis ter Duin. Als daar een vacature openstaat voor salesmanager, besluit hij te solliciteren. ‘De toenmalige directeur, mevrouw Noorlander, nam het sollicitatiegesprek met mij af in een galajurk, omdat er op dat moment een prachtig gala aan de gang was.’ Stokkermans moest, naar eigen zeggen, ‘naar adem happen’. ‘Zo bijzonder, ik werd meteen gegrepen. Zo’n fantastische jurk, zo’n mooi gala.’

Dat sprookjesachtige, dat spreekt u wel aan hè?

Hij lacht. ‘Ja, daar heb ik wel een fascinatie voor. Enig kind, een beetje verwend, een beetje het prinsje. Ik heb altijd van mooie dingen gehouden en van mooie mensen. Kijk, in de kern is in- en uitchecken in elk hotel dezelfde handeling. Maar als je dat hier mag doen’ – hij gebaart om zich heen – ‘met bijzondere mensen, dan is dat toch heel mooi?’

Binnen het hotel klimt de jonge Stokkermans razendsnel op. Hij is niet bang om dingen aan de kaak te stellen. Daarmee valt hij op. Als een collega bijvoorbeeld bewust diens eigen offerte naar voren schuift en die van Stokkermans achterhoudt, is Stokkermans niet bang om verhaal te halen. ‘Kijk, ik was aangenomen om te zorgen dat de kamerbezetting zou groeien. Dan laat ik me niet ringeloren door mensen die hier met andere bedoelingen zitten. Dan kan er ook best een rauw kantje bovenkomen en ga ik er met gestrekt been in. In elk bedrijf zie je dat mensen hun eigen koninkrijkjes hebben. Funest, als je het mij vraagt. Daar ga ik lijnrecht tegenin.’

Engelachtige verschijning

Maar dat is niet het enige waarmee hij opvalt. In 1993 zit Stokkermans – inmiddels getrouwd – rond de kerstdagen bij een managementdiner van het hotel. ‘En toen kwam er een engelachtige verschijning binnen’, zegt hij doodserieus. ‘Dat was Marianne, de dochter van directeur Noorlander. Ze kwam een dag eerder naar huis van de hotelschool in Zwitserland waar ze studeerde. Toen ze binnenkwam, zag ik achter haar een wit licht – hoewel ze me nog steeds uitlacht als ik dit zeg. Een geweldige vrouw, sterk, mooi, intelligent.’ Zijn eerste huwelijk, dat dan al op zijn eind loopt, loopt op de klippen, en na een paar maanden is hij samen met Marianne, met wie hij niet lang erna zijn eerste dochter krijgt. Lachend: ‘Het was de bedoeling dat een stoel naast mij tijdens dat diner een veilige keus was, ik was immers toch getrouwd.’

‘als familie hebben we het hotel door de storm geloodst’

Waarom is uw vrouw geen directeur geworden?

‘Ik vond ook eigenlijk dat Marianne haar moeder had moeten opvolgen. Maar mijn schoonmoeder besliste anders. Zij zag in mij een jonge kerel die van het hotel hield en ervoor wilde gaan. Maar vergis je niet: ik ben weliswaar in naam directeur, maar wij zijn samen het koppel. Ik kan niet zonder Marianne op dit niveau acteren. En ook mijn zwager en schoonzussen zijn actief in het hotel. Ook tijdens de coronacrisis zag ik duidelijk dat we als familie het hotel door de storm hebben geloodst.’

Krachtige vrouwen: daar houdt hij van. ‘Ik bedoel dit niet vrouwonvriendelijk, maar ik hou niet van gemuts. Ik omring mezelf graag met mensen met een mening. En dat geldt ook zeker voor de vrouwen – Marianne en ik werken hier evenveel en hard. Ik heb drie dochters, van wie de oudste hier ook werkt. Alle drie zijn dat sterke vrouwen.’ Lachend: ‘Met de schoonzonen en inmiddels twee kleinzoons kwamen er ook wat mannen bij in mijn leven.’

Wat heeft u anders gedaan in de opvoeding van uw eigen kinderen?

‘Ik heb ze minder gepusht dan mijn moeder mij. En ik zat er minder ‘bovenop’. Hoewel wij – Marianne en ik – er altijd waren op de momenten die er toe doen. Ik bracht mijn dochters iedere ochtend naar school, heb ze alle drie gecoacht op het hockeyveld, en met alle drie had ik iets speciaals zoals iedere week mee naar de theaterschool. Of ze verwend zijn? We hebben geprobeerd ze met beide benen op de grond te houden. Ze zijn in luxe opgegroeid, maar niet verwend. En werken alle drie hard. Ook bij hen zit dienstverlenen erin gebakken.’

Heeft u ergens spijt van in uw leven?

Resoluut: ‘Nee. Misschien kun je achteraf redeneren dat mijn eerste huwelijk niet het goede besluit was. Maar dat is onzinnig: ik was er toen heilig van overtuigd dat ik het juiste deed. Al mijn keuzes heb ik met volle overtuiging gemaakt. Soms pakt iets niet zo uit als je wenst, maar dat is voor mij wat anders dan spijt hebben.’

BoksenSinds een paar jaar organiseert Stokkermans boksgala’s in het hotel, onder de naam Lions Boksgala, waar hij zelf aan mee doet. Net als andere ‘Bekende Noordwijkers’. Samen met collega-ondernemer Grardie Akkerhuis (Lebkov) traint hij twee keer per week bij het Leidse LuckyGym. Het boksen heeft hem veel over zichzelf geleerd. En heeft ook nog maar eens bevestigd wat hij al wist: hij doet mee met als doel winnen. 

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.