Londen, Dublin, Enschede: de Nieuw-Zeelandse Emily Pittman (42) is steeds op zoek naar nieuwe ervaringen en mensen. Zo kwam ze vorig jaar bij Grolsch terecht als ceo en de eerste vrouw in die functie. Bij dat laatste wil ze niet te lang stilstaan. ‘Het gaat om je individuele stijl.’
Ze is nog niet bij de ‘Nonnen van Vught’ geweest ten tijde van het interview. Dus dat is in het Engels. Daarna gaat ze wel naar het taleninstituut dat onder die naam bekend staat. De spoedcursus Nederlands bestaat uit drie sessies van vijf, drie en twee dagen alleen maar Nederlands leren en praten. ‘Best moeilijk om daar binnen te komen. Maar natuurlijk namen ze me aan’, zegt Pittman met een glimlach. ‘Ik hou ervan om nieuwe dingen te doen. ‘Make the impossible possible’ is mijn motto. Je weet niet of je iets kunt als je het niet probeert.’ Vooral de uitspraak van het Nederlands vindt ze moeilijk. Uitgelachen worden vindt ze niet erg, ‘want ik probeer het in elk geval’. Haar favoriete Nederlandse woord tot dusver? ‘Kezellik, want dat klinkt leuk en mensen beginnen te lachen als ik het zeg. Zo ontstaat connectie.’
Wie is Emily Pittman?Emily Pittman (42) groeide op in Nieuw-Zeeland. Haar moeder was kapster, haar vader ondernemer. Na een studie sociologie, economie en politicologie aan de Auckland University of Technology ging ze in 2003 aan de slag als marketeer bij Nutrimecs (cosmetica). Twee jaar later vertrok ze uit Nieuw-Zeeland om (meer van) de wereld te ontdekken. In Londen werkte ze als analist en consultant bij verschillende bedrijven. In 2007 begon ze bij Coca-Cola, waar ze uiteindelijk commercieel directeur UK en Ierland werd. In 2017 vertrok Pittman met haar gezin naar Dublin om bij Unilever te werken, het laatst als algemeen directeur Ierland. Zo kwam ze in beeld bij Asahi, de nieuwe Japanse eigenaar van Grolsch. In Enschede is ze de vierde buitenlandse ceo sinds de overname van de bierbrouwer in 2008. Pittman is getrouwd met een ondernemer en samen hebben zij een dochter van 11 en een zoon van 9.
Emily Pittman is na zes maanden in Nederland nog volop aan het integreren. In Enschede, maar ook in de rest van het land. Dat kan makkelijk, want alles ligt vlakbij elkaar, observeert zij als geboren Nieuw-Zeelander. Veel mensen in een klein land. Maar in Friesland, waar haar zoon een rugbywedstrijd had, zag ze: geen mensen, alleen koeien. Het deed haar denken aan thuis, in Nieuw-Zeeland. Haar verdere observaties: Nederland is slim georganiseerd, en mensen hebben een goede balans gevonden tussen werk, familie en bezigheden als sport.
Ze integreert ook in Amstelveen, want daar woont ze met haar man en kinderen (dochter van 11, zoon van 9). ‘Zij gaan daar naar een internationale school, en mijn man heeft twee bedrijfjes in Dublin, dus voor hem is het handig om dichtbij Schiphol te wonen. Ik rij naar Enschede met mijn podcast, smoothie en koffie. Niemand die me dan lastig valt.’
U werkte hiervoor bij Coca-Cola in Dublin en bij Unilever in Londen. Uw carrière is leidend en uw man volgt?
‘Ja, daar lijkt het wel op. We hebben regelmatig een gesprek over wat we hierna gaan doen, wat goed is voor het hele gezin. Hij vliegt maandelijks naar Dublin, en is in the lead in het gezin. Allebei een voltijds carrière is moeilijk te combineren met een gezin. Dus stellen we regelmatig de vraag: wiens tijd is het nu? De één accelereert, de ander stabiliseert. Hierna neem ik mogelijk gas terug. Het is een voordeel dat we steeds langer moeten werken: er zijn genoeg mogelijkheden voor allebei om carrière te maken.’
‘Carrière maken gaat verder dan ego en geld’
Waarom is dat belangrijk voor u: carrière maken?
‘Ik wil leren, het verschil maken, iets achterlaten. En ik hou ervan om verschillende culturen te leren kennen, dat kan als je internationaal carrière maakt. Het gaat mij niet om de hoogste functie met het hoogste salaris. Het gaat verder dan ego en geld. Ik wil mijn mensen dienen en het bedrijf beter maken. Je moet het als ceo elke dag waarmaken.’
En thuis?
‘Ik hou ervan om moeder te zijn en ik hou ook van mijn baan. Ik voel me niet schuldig tegenover de kinderen, sta bij mijn keuzes. We vormen een team als gezin. En ik ben bij de dingen die ertoe doen, zoal een toneelstuk op school van mijn dochter. Daarvoor heb ik ook heel vaak de tekst met haar gerepeteerd. Als er doordeweeks iets moet worden besproken en ik ben in Enschede, dan facetimen we. Het is wel grappig: ik sprak laatst een man die zich schuldig voelde omdat hij doordeweeks naar Londen vloog vanuit Dublin. Ik heb toen geantwoord dat hij moest leren om zich niet schuldig te voelen. Je maakt de keuze als gezin, en dan steun je elkaar in die keuze.’
