Orange the World is de internationale campagne tegen geweld tegen vrouwen en meisjes. Meer dan honderd landen doen mee aan deze campagne van de Verenigde Naties, die startte op 25 november en eindigt op 10 december. Marije Cornelissen van UN Women Nederland vertelt er meer over.
Wat is het doel van de campagne?
‘In de hele wereld krijgt één op de drie vrouwen te maken met lichamelijk, psychisch of seksueel geweld. In Nederland heeft 45 procent van de vrouwen en meisjes ervaring met enige vorm van geweld en 20 procent van de vrouwen met partnergeweld. Kortom: als je een aantal vrouwen kent, dan ken je onvermijdelijk een of meerdere slachtoffers.
Om hiervoor aandacht te vragen, lanceerde de VN in 2014 deze jaarlijkse campagne. De ‘16 Days of Action’ bestonden vóór corona uit demonstraties, manifestaties en debatten. Dat gaat nu natuurlijk niet, maar kleinschaliger activiteiten zijn wel mogelijk en we zamelen ook nog altijd geld in voor het Orange Trust Fund: een wereldwijd fonds om geweld tegen vrouwen en meisjes te bestrijden.
Een ander kenmerk van de campagne is dat gebouwen, fonteinen en straten oranje oplichten. Oranje is de kleur van de dageraad, een zonsopgang in een wereld zonder geweld tegen vrouwen. In Nederland doen het overgrote merendeel van de gemeenten en alle provincies mee. Ook (grote) bedrijven sluiten zich aan. Zo laat Heineken het kantoorpand oranje kleuren.’
Wat kunnen bedrijven nog meer doen?
‘Onze boodschap is dat iederéén in de samenleving een bijdrage kan leveren aan de oplossing.
Werkgevers dus ook. Voor vrouwen die geweld meemaken, is het werk vaak een veilige plek. Het helpt als werkgevers zich bewust zijn van de signalen, het onderwerp bespreekbaar maken en een vertrouwenspersoon aanstellen bij wie slachtoffers terechtkunnen.
Het helpt ook als zij de vrouwen in kwestie op weg helpen naar de juiste hulp en ondersteuning. De drempel om hulp te zoeken is erg hoog. Naar schatting meldt bijvoorbeeld maar 10 procent van de vrouwen seksueel geweld. En bij geweld achter de voordeur hebben gemiddeld dertig tot zestig incidenten plaatsgevonden voordat ze tot melding overgaan. Overigens hebben wij op de site geweldtegenvrouwenmelden.nl het woud aan hulpverlenende instanties inzichtelijk gemaakt. Helaas is er in Nederland nog altijd niet één telefoonnummer voor vrouwen die te maken hebben met geweld. In die zin is melden dus ook niet zo gemakkelijk.’
En de werkvloer zelf?
‘Ook dat is een belangrijk punt. Werkgevers hebben de wettelijke plicht om te zorgen voor een veilige werkomgeving, maar (seksuele) intimidatie op het werk komt helaas regelmatig voor in de praktijk. Cijfers lopen uiteen van 30 procent van de vrouwelijke werknemers in het algemeen tot 65 procent in specifiek de ict-branche. Vooral bij kleinere bedrijven is er vaak weinig georganiseerd voor de slachtoffers. ‘Meld het bij je leidinggevende’, is de tip die je overal leest. Maar wat als de leidinggevende de dader is? En als er geen vertrouwenspersoon is?
Tegelijk beperkt een gendersensitief beleid zich niet tot het personeel. Daarom is het zo mooi dat bijvoorbeeld Unilever de hele productieketen onder de loep neemt. Het bleek dat de vrouwelijke medewerkers van theeplantages in Kenia door hun mannelijke leidinggevenden geregeld werden gedwongen tot seksuele handelingen. Unilever heeft toen een plan gemaakt om dit tegen te gaan. De mannen in kwestie zijn ontslagen en er zijn vrouwelijke leidinggevenden aangesteld. Sindsdien zijn de plantages niet alleen veiliger geworden, maar is ook de productie omhooggegaan.’
